Θέατρο "ΈΝΑΣΤΡΟΝ" (Δεληγιάννη 19, Μουσείο)
Σαββατοκύριακο, 6 κ 7 Ιουνίου 2015, στις 9 μ.μ.
Είσοδος Ελεύθερη.
Λουκιανού (2ος αι μ.Χ.)
ΕΤΑΙΡΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ (επιλογή)
Μικρές σκηνές που αφορούν στον κόσμο των εταίρων...
Σπαρταριστά κείμενα του 2ου αιώνα μ.Χ.
- Μετάφραση: Παναγιώτης Μουλάς
- Δραματουργική επεξεργασία,διδασκαλία, σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαΐδης
- Εικαστική επιμέλεια, κοστούμια: Ελένη Καραμέρου
- Κοστούμια χορού: Στεφανούρη Ελευθερία
- Σκηνικός χώρος: Ελένη Καραμέρου, Κυριάκος Σελμάνης
- Κατασκευή σκηνικών, Ειδικές κατασκευές: Κυριάκος Σελμάνης
- Κινησιολογική Επιμέλεια: Έλενα Ευτέεβα
Παίζουν οι τελειόφοιτοι:
- Κωνσταντίνα Αργυροπούλου-Πέτροβα,
- Παντελίτσα Λοΐζου,
- Κική Σταυριανίδη
- Στράτος Χατζηηλίας
- Παίζουν επίσης οι: Σπύρος Αχείμαστος, Αφροδίτη Νικολιουδάκη
- Μουσική διδασκαλία, ακορντεόν, τραγούδι: Χριστίνα Ρόκκου
- Κιθάρα, τραγούδι: Αφροδίτη Νικολιουδάκη
- Χειρισμός Φωτισμών: Φλάβια Σγκόιφο, Γιώτα Βερούχη
- Βοηθοί σκηνοθέτη, σκηνής: Μαριλένα Γεραλή, Κατερίνα Παναγιώτου
Ευχαριστούμε για την βοήθειά τους:
- την Λίνα Μωυσίδου, την Θεοδώρα Σιάρκου, την Κατερίνα Πεφτίτση και την Βάσια Αργυροπούλου.
Χορός
Διδασκαλία, Χορογραφία: Έλενα Ευτέεβα
Σύγχρονο
- “Second movement”, χορογραφία: Anne Teresa De Keersmaeker, μουσική: Thierry De Mey και Peter Vermeersch.
Musical theater
- “Wishing and hoping”
- “Whatever Lola wants” (musical “Damn Yankees”)
- “I can cook too” (musical “on the town”)
Ο Λουκιανός είναι καρπός ενός πνευματικού κόσμου, μοναδικού στην ιστορία της ανθρωπότητος. Άφησε ένα πλήθος από σύντομα έργα, που χωρίς να είναι μεγάλα αυτά καθ’ αυτά, είναι προϊόντα μιας μεγάλης εποχής. Αρνητής των πάντων, κρίνει και κατακρίνει πρόσωπα και καταστάσεις με απεριόριστη ελευθερία σκέψεως, απαράμιλλη οξυδέρκεια, φαντασία και ζωηρή σκωπτική διάθεση. Δεν ανήκει σε καμιά φιλοσοφική σχολή. Είναι ποτισμένος με την παιδεία της εποχής του και η συγγραφική του ιδιοφυΐα τον κατατάσσει ανάμεσα στους πρώτους στυλίστες του αττικού λόγου.
Οι «Εταιρικοί Διάλογοι» αντιπροσωπεύουν πιστά αυτό το οξύτατο και καλλιεργημένο πνεύμα. Ο Λουκιανός γεννήθηκε γύρο στο 120-125 μ.Χ., στα Σαμόσατα της Βορείου Συρίας. Δικηγόρησε στην Αντιόχεια και περιόδευσε στις πόλεις της Μικράς Ασίας, της Ιταλίας και της Μακεδονίας. Τα ίχνη του χάνονται στην Αίγυπτο μετά το 180. Τα έτη 165-180 βρίσκεται εγκατεστημένος στην Αθήνα, γράφοντας διαλόγους και λιβελλους. Πότε ακριβώς γράφτηκαν οι «Εταιρικοί διάλογοι», παραμένει άγνωστο. το μόνο βέβαιο είναι ότι ανήκουν στην αθηναϊκή περίοδο του Λουκιανού κι ότι πρέπει να γράφτηκαν τον 2ο αιώνα μ.Χ. στην Αθήνα, πόλη που αποτελεί το φυσικό πλαίσιό τους.
Για την αρχαία πορνεία δεν θα χρειαζόταν ίσως να γίνει ιδιαίτερος λόγος. Γνωρίζουμε κιόλας αρκετές εταίρες ονομαστές. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς πως μερικές από τις σημαντικότερες γυναικείες φυσιογνωμίες της αρχαιότητας οφείλουν τη φήμη τους στο γεγονός ότι αποτέλεσαν ιέρειες της Αφροδίτης. Ο θρύλος τις περιέβαλε από νωρίς με εύνοια ξεχωριστή: συνήθως παρουσιάζονται εκπληκτικά ωραίες, είναι έξυπνες και καλλιεργημένες, συνδέονται ερωτικά με διάσημους άντρες κι ασκούν μεγάλη επιρροή. Κι όμως όλα αυτά δεν είναι παρά μόνο η μία όψη του νομίσματος.
Γιατί πίσω από την αχλή του θρύλου, υπάρχει κυρίως η πραγματικότητα της ανώνυμης μάζας. Έτσι ή αλλιώς, από την αρχαιότητα ως σήμερα, η πορνεία, αποτελεί φαινόμενο με παράλληλες εκδηλώσεις: οι μέσοι όροι καταλαμβάνονται από ανθρώπινα πλάσματα της δυστυχίας ή της ανάγκης, συνήθως λαϊκές γυναίκες που δεν έχουν άλλες φιλοδοξίες έξω από τον χρηματισμό. Σε αυτούς ακριβώς τους μέσους όρους επανέρχεται ο Λουκιανός με τους «Εταιρικούς Διαλόγους» του.
Την εποχή που γράφτηκε το έργο, υπήρχαν πολλοί πολέμιοι της πορνείας. Ο Λουκιανός δεν ήταν ένας από αυτούς. Ούτε επιδιώκει να φρονηματίσει, ούτε προσπαθεί να διορθώσει έναν καταδικασμένο κόσμο. Οι εταίρες θα του προσφέρουν μόνο μιαν ακόμη ευκαιρία να χαριτολογήσει, να διαγράψει ανθρώπινους χαρακτήρες, να σοκάρει και να σαρκάσει. Τίποτα περισσότερο. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με μια τέτοια τοποθέτηση, να δέχεται τη βιοθεωρία του Λουκιανού ή να την απορρίπτει. Θα ήταν σφάλμα όμως ν’ αντιμετωπίζεται σεμνότυφα ένας συγγραφέας που η σημασία του βρίσκεται ακριβώς στην άρνηση κάθε υποκρισίας.
Παναγιώτης Μουλάς
(από την α’ έκδοση των "Εταιρικών Διαλόγων". Γαλαξίας 1967)Υ.Γ. Στην παράστασή μας, οι «Εταιρικοί διάλογοι» συμπληρώνονται με μια σκηνή από τα «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού (1962). 18 αιώνες χωρίζουν τα δύο έργα, αλλά οι καταστάσεις είναι τόσο συγκρίσιμες, ώστε κανείς έχει την αίσθηση πως τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Η γυναίκα ήταν και είναι το αιώνιο θύμα…
. 
