Παράσταση Τρίτου έτους
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ν. Παπακωνσταντίνου
Θεματολογία: Αποσπάσματα Αρχαίου Δράματος
Τίτλος: "Και θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση"
18, 19 και 20 Μαρτίου 2022
Δυο αποσπάσματα από τις τραγωδίες «Ηλέκτρα» του Σοφοκλέους και «Βάκχοι» του Ευριπίδου, με τη λογική της επί τόπου ταυτόχρονης ομαδικής συμμετοχής σε ρόλους.
Αυτή η «ασκησιακή» λογική, όταν οδηγείται σε παράσταση, επιτρέπει την «ανίχνευση» όσο γίνεται περισσότερων στοιχείων της πολυπλοκότητας που έχει η προσωπικότητα των θεατρικών ηρώων.
Διανομή
Α’ Μέρος:
ΣΟΦΟΚΛΗ «ΗΛΕΚΤΡΑ»
- Ορέστης/Πυλάδης (κωφό πρόσωπο): Πάνος Μπέκας / Αλέξανδρος Μούστας. (εναλλάξ)
- Χορός Αργείων Γυναικών: Βασιλική Αναστασοπούλου, Σοφία Κιτμιρίδου, ΟριέλλαΠιέτρι(συλλογικά)
- Ηλέκτρα: ΟριέλλαΠιέτρι/ Βασιλική Αναστασοπούλου/ Σοφία Κιτμιρίδου(εναλλάξ)
- Παιδαγωγός: Αλέξανδρος Μούστας / Πάνος Μπέκας(συλλογικά)
Β’ Μέρος:
ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΒΑΚΧΑΙ
Χορός Βακχών:
- Οριέλλα Πιέτρι
- Βασιλική Αναστασοπούλου
- Σοφία Κιτμιρίδου
Β’ Άγγελος:
- Πάνος Μπέκας
- Αλέξανδρος Μούστας
- Βασιλική Αναστασοπούλου
- Σοφία Κιτμιρίδου
- Οριέλλα Πιέτρι
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Παπακωνσταντίνου
Ακούγεται μουσική από έργα των Σεργκέι Προκόφιεφ, Σεργκέι Ραχμάνινωφ και Πιότρ Ήλιτς Τσαϊκόφσκι.
Φωτογραφίες: Στέλιος Κυρίτσης
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε τις λέξεις αυτές σε ένα εδάφιο του «Άξιον Έστί» του, διάχυτο με υπέρμετρο φως από την ελπιδοφόρα δυναμική που κλείνει μέσα της η ανθρώπινη φύση, ώστε να υπερβαίνει τα δεινά.
Κι εμείς, τις δώσαμε για τίτλο στην παράστασή μας, που αποτελείται από δύο αποσπάσματα αρχαίων τραγωδιών, όπου τα κυριότερα όνειρα που αναδύονται, είναι όνειρα μίσους. Πώς δικαιολογείται αυτό; Αφού οι άνθρωποι, κατά κανόνα, οδεύουν μέσα τους τα μίσους με το σκότος.Όχι με το φως…
Το κάναμε, επειδή ακριβώς θέλαμε να αναδείξουμε την εξαίρεση. Την εξαίρεση που, πιστεύουμε ακράδαντα, θέλουν να διδάξουν οι Αρχαίοι Τραγικοί. Το μίσος είναι η πίστη πως είναι σκόπιμο να απαλλαγεί ο κόσμος από κάποιον ή κάτι, που η παρουσία του στα πράγματα καταστρέφει την Ισορροπία του Σύμπαντος. Πάρα πολύ συχνά, η μόνη λύση είναι ο Θάνος Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το ίδιο το μίσος είναι άρρηκτα δεμένο με την επιθετική και λυσσασμένη, σαδιστική λύσσα να χυθεί το αίμα του άλλου. Μπορεί να είναι απαραίτητο και να μη γίνεται αλλιώς, μπορεί όμως και να υποφέρουμε ταυτόχρονα. Γιατί αγαπάμε όλα τα μέλη του είδους μας, που θα ήταν υπέροχο αν ήταν όλα τους εν απολύτωταξει και γιατί ο θάνατός του είναι υποχρεωτικά ένα, μικρότερου βέβαιου βαθμού, τραύμα στην Ισορροπία του Σύμπαντος. Ιδίως όταν ο καταδικασμένος είναι η ίδια μας η μάνα, ή ο γιος μας και βασιλιάς μιας χώρας στον όποιο όλος οι υπήκοοί του χρωστούν αγάπη και αφοσίωση. Θεωρούμε πως τα μεταίχμια ανάμεσα σ’ αυτή την πίστη και σ’ αυτό τον πόνο, είναι πηγές εκείνου που οι ποιητές ονομάζουν «φως μέσα στο σκοτάδι».